Binbir surat Atilla

Gün değil hafta nasıl başlıyor bitiyor anlamıyorum.Oğlumuz uslu maşallah ama yalnızlığı hiç sevmiyor.Sürekli birileri onunla konuşsun istiyor.İnsan olsun etrafında bayılıyor.Geçen hafta ortim şehir dışına gidince bizde önce babannesine sonrada anneannesine kalmaya gittik.Bizimki gördüğü ilgiden iyice mest oldu.Tüm ev ahalisi Ati'nin kalktığı saat sabah 6 da ayaktaydı.Ben açıkcası biraz endişeliydim çocuğun düzeni bozulur mu bir sorun çıkarır mı diye ama uslu oğlum oralarda da hiç üzmedi beni.Sadece eve döndüğümüzde o kalabalığı aradı biraz ama sonra alıştı. Oğlumla geçen zamanlar aslında en güzel onunla anlatılır.İşte Atilla'nın halleri;

Gülüşünü hiç esirgemiyor bizden artık!


Dışarı çıkmaya bayılıyor

Ahh eve dönüşü olmasa

Oyuncakları ile nihayet oynamaya başladı

Banyo yapmak hala en büyük korkusu

İlk anneler günüm

Geçen sene anneler gününde seneye inşallah minik bir can benle olur diye yazmışım ve evet minik oğlum benle bu sene.

Sabah 4 te gülücükleri ile kutladı anneler günümü.Bende ona bakarak gözyaşyaşları içinde gülüyordum.Bu güne özel bir şey değil duygulanıp ağlamam bazen öyle gözünün içine gülerek bakıyor ki konuşmasada gözleri ile anlatıyor sevgisini bende dayanamıyorum tabii.

Anne olmak benim için rüya gibi birşeydi.Hamile olduğumu öğrendiğimde ilk önce biraz bocaladım nasıl olacak diye ama 9 ayın sonunda oğlumu kucağıma aldığım ilk an sanki kendimi yıllardır anneymişim oğlumda benleymiş gibi hissettim.

İyi ki benlesin canım oğlum!İyi ki senin annenim!