Dün Atilla'nın 2.yaşını kutladık.İlk doğumgününde olduğu gibi gene üçümüzdük.Ama seneye inşallah daha kalabalık bir şekilde Ankara'da kutlayacağız.Zaten bu senede pek farkında değildi olanların.Pastasını hafta sonu kaçamağı yaptığımız Erzurum'dan aldık.Ama uğurböceğini çok sevmiş olacakki pastayı kesince ağlamaya başladı.Evi süslediğim balonlarla oynamak istedi.Neden yaptığını bilmesede mumları üfle dediğimizde üfledi ama.
Herhalde hayatımın hiç bir döneminde zaman bu kadar hızlı geçmemiştir.Klişe olacak belki ama oğlumu kucağıma aldığım an daha dün gibi aklımda.Şimdi ise evde 3.bir kişi var resmen.Her geçen gün şükrediyorum böyle bir evladım olduğu için.
Hamileliğim çok rahat geçsede Ati biraz zor bir bebek oldu.Hala ele avuca sığmaz halleri ile beni yorsada herşeye değiyor.Ahh birde o köfte dudaklarından ''anne'' dediğini duysam.Evet hala anne demiyor.Ama baba derken bile içim eriyor artık anne dediğinde ne olurum bilemem.
Canım oğlum önce mercimeğimizdin şimdi evimizin küçük adamı oldun.O kocaman gözlerindeki merak,enerjin,yüzündeki gülümsemen hiç eksik olmasın.Seni çok ama çok seviyoruz iyi ki varsın annesinin ve babasının kuzusu!
