07 Mart 2013

İmdaaaat! oğlum 2 yaşında...

Neler oldu bu çocuğa anlamıyorum.1 haftadır farklı bir Ati var.Çığlıklar atıyor,yumruklarını sıkıp bağırıyor,iştahı hiç yok,gece sık uyanmaya başladı gene.Evde ortimle konuşamıyoruz bile çünkü kendi sesimizi bile duymamızı engelleyen minik bir canavar var.



Değişik oyunlar oyuncaklar hiç bir şeye yaramıyor.En iyisi aslında dışarı çıkarıp enerjisini boşaltmasına fırsat vermek değil mi? Ama bizim buralara cemre filan uğramadı bu sabah 8 'de -15 miş dışarısı.Zaten her yer cam gibi kaygan.Ne yapacağımı şaşırdım.Kızamıyorsun tabii kendini kendini yiyorsun.Her akşamı baş ağrısı ile bitiriyorum.

Niye mi yazdım bunları.Geleceğe not düşmek istedim unutmayayım diye.Hani diyorlar ya zor zamanlar unutuluyor yok valla unutmak istemiyorum.Çocuk sahibi olmak evet çok güzel şükrediyorum her gün.Ama büyütmek düşündüğümden zorlu çıktı.Daha dur diyenleri duyar gibiyim.Anneme dün Ati'nin son hallerini anlatırken bana siz hala laf dinlemiyorsunuz dedi.Ne denir bilmem ki.

Neyse Allah sabır,sağlık,güç kuvvet versinde bu dönemide atlatalım.Daha ergenliği var bu minik adamın!?