İlk kıpırtılar...

Bu aralar yalnızım.Ortim 2 gün arayla 3 günlük yoğun bakım nöbetlerine giriyor.Evden çıkmakta istemiyorum.Sonbaharı yaşayamadan gelen kış korkuttu beni.Hasta olmak istemiyorum.Gerçi olacağı varsa olur ya.Böyle iyiyim, memnunum yanan kaloriferin sıcağında oturmaktan.

Yalnızım dedim ama bir kaç gün önce minik bir bey '' hoop yalnız değilsin anne'' deyip karnımın içinde kıpırtılar yapmaya başladı.Daha önce de birşeyler hissediyordum ama özellikle bir kaç gündür daha belirgin yaşamaya başladım.Özellikle yemek yedikten sonra ve sırtüstü yatınca sanki bir tenis topu içimde hopluyor gibi.Benim o sırada yüzüme bakan biri deli olduğumu düşünür herhalde çünkü kendi kendime gülüyorum.Henüz ortim hissedemiyor hareketlerini. ''Hadi oğlum benim büyüde biraz daha kuvvetli vur.Baban da yaşasın bu keyfi''.

Bazen düşünüyorumda herhalde erkek olsaydım çok kıskanırdım kadınları.Böyle bir duyguyu asla yaşayamayacaklar.Ama ortime sorduğumda beni kıskanmıyor musun oğlum benimle, her an içimde büyümesini hissediyorum sen uzaktan izliyorsun sadece dediğimde yoo diyor ben böyle iyiyim.Galiba bu yüzden o erkek bende kadınım.

Oğlumu hissetmeye başladıkça daha da heyecanlanıp sabırsızlanıyorum kucağıma alabilmek için ama şu anda bebeği olan bir arkadaşım bu günlerin tadını çıkar diyor.Sanırım ne demek istediğini aylar sonra anlayacağım.

İşte böyle şimdilik iyiyiz biz.Minicik canıyla evimizi dolduracak oğlumuzu beklemekteyiz ortimle.