Gözüm kulağım sende oğlum.

8 ay geçti bir şekilde şu 2 hafta geçmiyor.2 gündür sabah 5'ten sonra uyuyamıyorumda.Hareketlerim iyice zorlaştığından evde pek bir şey yapamıyorum.Bir o koltukta bir öbür koltukta kitap okuyorum film izliyorum.Evin içinde turluyorum.Tabii bu sırada oğlumun odasına girip bütün eşyalarını seviyorum.Duygusallıkta heyecanda en üst noktada.

Dün biraz ağrım vardı hah dedim belki gelir bugün bizim oğlan ama nerdee sonradan bir hareketlendi anca tekme attı hıçkırdı.Gerçi ortim kendini sezeryana yani 25 Şubat tarihine iyice hazırladı.Pek hoşuna gitti bu fikir ne güzel işte sakin sakin çantamızı alıp gideceğiz diyor.Ama ben her an olabilirmiş gibi düşünüyorum.Ne farklı bir heyecanmış.Hiç bir şeyi ve hiç kimseyi böyle beklememiştim.

Bir kere daha söylüyorum yok ben aramayacağım bu günlerimi.Geçen 1 yaşında kızı olan bir arkadaş halimi görünce özledim valla hamilelik günlerimi dedi ben gene anlayamadım neden özlenir ki dedim.Tamam hareketlerini hissetmek, içinde minicik bir canla her an birlikte olmak, çevrendekilerin seni şımartması, ara sıra naz yapmak bunlar çok güzel ama özlenir mi bilmem.Bakalım göreceğim çok büyük mü konuşuyorum yoksa?