40 günü devirdik!

Doğduğu ilk günden beri sürekli duyduğum cümlelerden biriydi hele bir 40'ı çıksın.Öyle bekledim ki sanki 40'ı çıkınca yıldızlar filan dökülecek oğlumun başından.Yok işte değişen bir şey.Sadece lohusalık bitti galiba.Aman bitsin.Ben hiç sevmedim çünkü lohusalık halini.İlk hafta nedensiz ağladım hep ama ondan sonra hooop noluyor dedim kendime ve izin vermedim o depresyonun içine girmeye. Bir daha asla yaşamak istemeyeceğim anlardı.Kendimi daha önce hiç böyle bir duygu halinde görmemiştim.Çok şükür geçti bitti.

Kısaca bizden bahsedeyim biraz.Her şey yavaş yavaş bir düzene giriyor.Oğlum hayatına biz oğluma çok alıştık.Tabii bazı geceler sabahlıyoruz ama bazende uyansada sevsek diye başında bekliyoruz.Her yeni hareketi bizim için büyük bir olay.Gülsün diye gözünün içine bakıyoruz ama küçük bey asıyor kaşık suratını.Günler nasıl geçiyor anlamıyorum.Doğurduğumda kıştı hatta Ankara'ya lapa lapa kar yağıyordu şimdi ağaçlar çiçek açmış ben yeni farkediyorum.

Duygu'nun minik dünyasına minik oğlum iyi ki geldi.Ortimle bu yeni dünyayı çoooook sevdik biz.