Geldik...Gidiyoruz...

 

Nereden başlamalı nasıl anlatmalı bilmiyorum.5 ay olacak bloguma uğaramayalı.En iyisi sondan başlamak.
 

 

Ardahan'a biz çok iyi niyetlerle gelmiştik.Kısıtlı imkanlarına rağmen burada mutluyduk.Ama biz ne kadar iyimser olmaya çalışsakta üst üste çok aksilikler geldi.Hayata hep olumlu tarafından bakan beni bile çıldırttı burası.Özellikle ortimim iş ortamında yaşadığı olumsuzluklar sonucu buradan gitmeye karar verdik.

 

Kasım ayında Ankara'ya gittik ve ortim bir umut yan dal sınavına girdi.Çok şükür sınavı kazandı.Ve biz tekrar Ankara'ya dönüyoruz hem de oradan hiç ayrılmamak üzere.Mutluyum ama bu sefer mutluluğumu daha temkinli yaşıyorum.Ne zaman gideceğimiz nerede oturacağımız henüz belli değil ama, belli olan bir şey var ki buradan gidiyoruz!Böylesi üçümüz içinde daha iyi olacak.En çok oğlum için seviniyorum.Orada anneanne, babaanne, dayı ve dedelerle kalabalık bir ortamda büyüyecek.Ardahan'da bir asır gibi süren soğuklarda eve hapis olup ne yaparcağını şaşıran oğlum orada daha özgür olacak.Ortim ve ben alıştığımız bildiğimiz yerde daha huzurlu olacağız.
 

 

İşte gene iyi niyetlerle bir gidiş ama bu sefer inanmak istiyorum her şeyin daha iyi olacağına.Burada özleyeceğim bir kaç an tabii ki olacak.İlerde oğluma anlatacak çok güzel günlerimizde oldu, ama sanırım Ankara bizim içimize işlemiş.Bunu Kasım ayında Ankara'ya gittiğimde daha iyi anladım.Ankara belki çok güzel bir şehir değil ama geçmişimiz orada bizim.Her bir taşında biz varız.Gözümü kapatsam yolumu bulurum orada.İşte böyle hayatımızdaki en büyük değişiklik bu.

Onun dışında oğlumda da büyük değişiklikler var tabii.Neredeyse 2 yaşına basacak ve artık evde resmen üçüncü kişi olarak kendini belli etmeye başladı.Sıkı minik bir arkadaşımız var.Beni biraz zorluyor gerçi.Ele avuca sığmaz bir çocuk.Özellikle sütten kesme süreci umduğumdan çok daha zorlu geçti.Sağlımı bile etkiledi.Ama 2 ayın sonunda çok şükür emmeyi unuttu.

Onun peşinde koşturmak bazen beni çok yorsada yarım yamalak konuşmaları,sarılıp öpmesi ile her şeyi unutturuyor kerata.Tabii iyi gelişmelerde var.Doğduğu günden beri devam eden uyku düzensizliği sonunda rayına oturdu.Artık oyuncakları ile kendi başına vakit geçirebiliyor.Yemek yemesi düzene girdi.Sanırım gün geçtikçe, kendini daha iyi ifade etmeye başladıkça daha iyi olacak.

 Yeniden bir merhaba yazısı olsun bu. Devamı tez zamanda gelecek.Çünkü özlemişim burada olmayı.