25 Aralık 2010

Doğmamış bebekten mektup

Mercimeğimizdi önce sonra oğlumuz oldu.Şimdi an be an içimde büyüdüğünü hissediyorum.Kafasını okşuyorum minicik bir kabartı oluyor parmağı herhalde diye seviyorum.Eğer hiç kıpırtı yoksa karnımda okşuyorum biraz sonra bana hareketleri ile cevap veriyor.Konuşuyorum onunla müzik dinliyoruz.Portakalı sırf onun için yiyorum çünkü sonrasında karnımda dört dönüyor hoşuna gidiyor herhalde diyorum.Artık evde yalnız olduğum zamanlarda kendimi yalnız hissetmiyorum çünkü varlığını hissettiriyor oğlum.

Daha doğmadan onunla bir şeyler paylaşıyoruz ve bu çok hoşuma gidiyor.Acaba o da benim farkımda mı diye düşünmeden edemiyorum.

Küçükİnsan - Doğmamış bebekten mektup sayfasındaki yazıyı tesadüfen buldum ve bayıldım.İçimde o duyguları yaşadığını tabii ki düşünmüyorum ama hayal etmesi bile hoşuma gitti.

Bu aralar duygusallık had safhada o yüzden mi etkilendim bilemem.Ama kendimi tutmasam hani hüngür hüngür ağlayasım var.Geçer herhalde hormonlar sanırım bunun tüm suçlusu.

Pazartesi buluşma var oğlumla.Hele bir göreyim onu benden iyisi olmaz ondan sonra...

2 yorum:

ŞEKERPEMBE dedi ki...

canım ki benimki de portakal hariç aynı böyle idi. karnıma dokununca ora geliyor diyordum. şimdide inanılmaz insalcıl bir bebek. dileirm seninkide en az bu kadar mutlu ve sağlıklı bir bebek olur
aklım e dularım sizinle inan.
sevgilerimle

Duygu dedi ki...

Hep aklımdasın desem.Bebeğin hareketlerini hissetmenin ne güzel bir şey olduğunu hep yazışırdık senle.Şimdi bu mucizeyi yaşıyor olmak çok güzel canım.

Güzel dileklerin için sağol.Umarım her şey çok iyi olacak.

Sevgilerimle...